ผมรู้จักเด็กคนนี้มาซักพัก ตั้งแต่รู้จักกันมา...

ผมรู้จักเด็กคนนี้มาซักพัก ตั้งแต่รู้จักกันมาน่าจะเคยคุยกันไม่ถึง100คำ พบกันครั้งแรกๆจำได้ว่ามันจะนั่งแอบๆเงียบๆอยู่ในมุมของห้อง คอยยิ้มหัวเราะไปกับมุกของสาวๆในทีมที่เล่นกันอย่างสนุกสนานอย่างไม่มีปากเสียง..

ผมมีโอกาสได้ไปปั่นจักรยานขึ้นดอยสุเทพที่เชียงใหม่บ้านเกิดมันพอดี เบสรีบขอยืมจักรยานเพื่อนมาขอปั่นตามเฮียขึ้นไปด้วย ตลอดการปั่นขึ้นดอยมีแต่เสียงหอบแฮ่กๆ หันไปทีไรก็เจอมันปั่นตามมาเรื่อยๆแทบจะไม่ได้คุยกันเช่นเคย..

จนวันที่เบสต้องลงมาแข่งรายการหลายวัน ช่วงนั้นเบสต้องการที่พักอาศัยเลยขอมานอนบ้านเฮีย จำได้อีกว่าตลอดเวลาที่บ้านเฮียใช้มันเล่นเกมส์3ก๊กรบกันให้ดูทุกคืน และเช่นกันกับทุกครั้ง ไม่มีการพูดคุยอะไรระหว่างเราอีกเช่นเคย นอกจาก "เออๆ!! ฟันเลยๆ ทางซ้ายๆ ปล่อยพลังเด้!! เอ้อๆๆ!!" จนเฮียหลับไปตรงหน้าทีวีนั้น

เอาเป็นว่า มันเป็นคนไม่พูด ไม่คุย ชีวิตส่วนตัวมัน ผมแทบไม่รู้จัก ราวเหมือนกับว่ามันจะเก็บแรงเก็บเรื่องราวชีวิตมันไว้ร้องเพลงอย่างเดียว..
มันเงียบจนคนทั้งประเทศแทบไม่เคยรู้เลยด้วยมั้งว่ามันมาแข่ง

แต่..ทุกครั้งที่มันเอ่ยปากเปล่งเสียงจนเราต้องหยุดทุกอย่างเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจคือ ตอนมันร้องเพลง

มันไม่ใช่แค่การร้องเพลงแล้วครับ สำหรับผม ผมว่าสิ่งที่มันทำคือการใช้ใจสื่อสารออกมาทางรูปเสียงของมัน เท่านั้นเอง.. มันไร้ซึ่งเทคนิครูปลักษณ์หรือสเน่หาอะไรทั้งปวงทั้งสิ้น

เฮียได้ยินมึงนะ ได้ยินมาตลอด มึงไม่ต้องพูดอะไรละ..

ตอนนี้มึงรีบกระโดดไปหยิบพลังตรงนั้นก่อน แล้วฟันเด้ๆๆ!! เอ้อ!!! ทางขวาๆมาอีกแล้ว ชาร์ตพลังเล้ยๆ!! เอ้ออออ....ครอกฟรี้z z z สู้ต่อไปนะมึงไอ้เบส

กู้ดไนท์

---